Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Τζακ ο Αντεροβγάλτης, ο Πατριάρχης των Αστικών Θρύλων



Τζακ ο Αντεροβγάλτης (αγγλικά: Jack the Ripper) είναι ένα ψευδώνυμο που δόθηκε σε έναν αγνώστου ταυτότητας δολοφόνο ο οποίος δρούσε στην περιοχή Ουάιτσάπελ του Λονδίνου στα τέλη του 19ου αιώνα ξεκινώντας από το 1888. Το όνομα άρχισε να χρησιμοποιείται από την μέρα που κάποιος έστειλε ένα γράμμα στο Κεντρικό Γραφείο Ειδήσεων του Λονδίνου, ισχυριζόμενος πως είναι ο δολοφόνος με αυτό το όνομα.
Τα θύματα ήταν γυναίκες οι οποίες έβγαζαν χρήματα ως πόρνες. Οι φόνοι συνέβαιναν σε δημόσιους χώρους (εκτός από τον φόνο της Μαίρη Τζέιν Κέλλυ) την νύχτα ή τα ξημερώματα. Ο λαιμός των θυμάτων ήταν κομμένος και το σώμα ήταν ακρωτηριασμένο. Διάφορες θεωρίες υποστηρίζουν πως τα θύματα στραγγαλίζονταν πρώτα έτσι ώστε να μην φωνάζουν, κάτι το οποίο εξηγεί και την έλλειψη αίματος στις σκηνές των εγκλημάτων. Η αφαίρεση των εσωτερικών οργάνων από τρία θύματα έκανε μερικούς αστυνομικούς της εποχής να πιστεύουν πως ο δολοφόνος κατείχε ανατομική ή χειρουργική γνώση.
Οι εφημερίδες άρχισαν να δίνουν όλο και πιο εκτεταμένη προβολή στο θέμα, κυρίως στην αγριότητα των επιθέσεων και στην αδυναμία της αστυνομίας στο να το συλλάβει τον δολοφόνο, ο οποίος φέρεται να ξέφευγε από την αστυνομία για μερικά λεπτά.
Επειδή η ταυτότητα του δολοφόνου δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ η ιστορία των γεγονότων έχει λάβει και ένα χαρακτήρα αστικού μύθου με μια μίξη ιστορικών και φανταστικών στοιχείων. Πολλοί συγγραφείς, ιστορικοί και ερασιτέχνες ερευνητές έχουν προτείνει διάφορες θεωρίες σχετικά με την ταυτότητα (ή ταυτότητες) του δολοφόνου και των θυμάτων του.
Στα μέσα του 19ου αιώνα η Αγγλία δέχτηκε μια μεγάλη συρροή μεταναστών -Ιρλανδών κατά κύριο λόγο- που είχε ως αποτέλεσμα τη αύξηση των πληθυσμών τόσο της φτωχής επαρχίας όσο και των μεγάλων αστικών κέντρων. Σε αυτούς προστέθηκαν από το 1882, Εβραίοι πρόσφυγες που δραπέτευσαν από τα πογκρόμ της Τσαρικής Ρωσίας με αποτέλεσμα τη διόγκωση του ήδη μεγάλου προβλήματος της ανεργίας και της στέγασης. Το πρόβλημα ήταν πιο έντονο στο Λονδίνο και ειδικότερα στην περιοχή του Ηστ Εντ και της ενορίας του Ουάιτσάπελ, όπου δημιουργήθηκε εκεί μια μεγάλη κοινωνική ομάδα πολύ χαμηλού οικονομικού επιπέδου.Τα οικονομικά προβλήματα οδήγησαν πολλές γυναίκες στην πορνεία. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε πώς τον Οκτώβριο του 1888 η Μητροπολιτική Αστυνομία του Λονδίνου υπολόγιζε τον αριθμό των εκδιδόμενων γυναικών που κατοικούσαν στο Ουάιτσάπελ σε 1,200 και τον αριθμό των οίκων ανοχής σε 62. Σταθερά αυξανόμενες κοινωνικές εντάσεις συνόδευαν τα οικονομικά προβλήματα ενώ μεταξύ 1886 και 1889 διαδηλώσεις από άνεργους και όσους αντιμετώπιζαν σοβαρά προβλήματα σίτισης αποτελούσαν μια καθημερινότητα για το Λονδίνο.
Η πλειονότητα των φόνων γενικά, αλλά και ειδικά αυτών που αποδίδονται στον Τζακ τον Αντεροβγάλτη, έλαβαν χώρα στο δεύτερο μισό του 1888, παρόλο που οι βάναυσες δολοφονίες στο Ουάιτσάπελ κράτησαν τουλάχιστον μέχρι το 1891. Κάποιοι από τους φόνους περιελάμβαναν αποτρόπαιες πράξεις, όπως ξεκοίλιασμα και ακρωτηριασμούς και έτυχαν ιδιαίτερης προβολής από τα μέσα ενημέρωσης. Οι φήμες ότι οι φόνοι αυτοί σχετίζονταν μεταξύ τους, εντάθηκαν μέσα στους πρώτους φθινοπωρινούς μήνες, όταν τα μέσα ενημέρωσης και η Σκότλαντ Γιαρντ δέχτηκαν μια σειρά ενοχλητικών επιστολών που σκοπό είχαν να αναλάβουν την ευθύνη για κάποιους ή για όλους τους φόνους. Ένα από τα γράμματα μάλιστα συνοδευόταν από ένα ανθρώπινο νεφρό. Παραλήπτης του ήταν ο Τζωρτζ Λασκ της Επιτροπής της ομάδας επαγρύπνησης του Ουάιτσάπελ. Εξαιτίας του εξωπραγματικά αποτρόπαιου χαρακτήρα των φόνων και του τρόπου με τον οποίο προέβαλαν το θέμα τα μέσα ενημέρωσης, το κοινό άρχισε να πιστεύει πως αυτός που διέπραξε τους φόνους ήταν ένα άτομο και ήταν κατά συρροήν δολοφόνος. Και παρά την αδυναμία των ερευνών να συνδέσουν τους φόνους που επακολούθησαν με εκείνους του 1888, ο μύθος του εδραιώθηκε για τα καλά.
Δεν είναι ξεκάθαρο πόσες ακριβώς γυναίκες σκότωσε ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης. Είναι γενικά αποδεκτό ότι δολοφόνησε πέντε, αν και κάποιοι υποστηρίζουν πως ήταν τέσσερις και κάποιοι άλλοι επτά ή περισσότερες. Οι πέντε γυναίκες που επίσημα θεωρούνται θύματα του Αντεροβγάλτη είναι:
Μαίρη Αν Πόλυ Νίκολς (Mary Ann Polly Nichols), 42 ετών δολοφονήθηκε Παρασκευή, 31 Αυγούστου, 1888,στο Μπακς Ρόου,στο Χιούιτ Τσάπελ.
Άνι Τσάπμαν (Annie Chapman), χήρα 47 ετών δολοφονήθηκε Σάββατο, 8 Σεπτεμβρίου, 1888,στην πίσω αυλή ενός σπιτιού της Χάντμπερυ Στρητ αριθμός 29.
Ελίζαμπεθ Στράιντ (Elizabeth Stride), 45 ετών δολοφονήθηκε Κυριακή, 30 Σεπτεμβρίου, 1888 στην αυλή ενός σπιτιού της Βέρνερ Στρητ.
Κάθριν Ήντοους (Catharine Eddowes), 43 ετών, δολοφονήθηκε Κυριακή, 30 Σεπτεμβρίου, 1888,στην Μιτρ Σκουέαρ, με χρονική διαφορά εύρεσης από το προηγούμενο μιας ώρας .
Μαίρη Τζέιν Κέλλυ (Mary Jane Kelly), δολοφονήθηκε Παρασκευή, 9 Νοεμβρίου, 1888.
Εκτός από αυτές τις πέντε, υπάρχουν αρκετά καλοί λόγοι να πιστέψουμε ότι το πρώτο θύμα ήταν, στην πραγματικότητα, η Μάρθα Τάμπραμ (Martha Tabram) η οποία δολοφονήθηκε την Τρίτη 7 Αυγούστου, 1888, όπως και υπάρχουν αρκετές αμφιβολίες για το κατά πόσον η Στραιντ ήταν, όντως, θύμα του Αντεροβγάλτη.
Τα αστυνομικά αρχεία που έχουν διασωθεί, αφήνουν να φανεί η ερευνητική διαδικασία που ακολουθούταν στη Βικτωριανή εποχή. Μια μεγάλη ομάδα αστυνομικών διεξήγαγε έρευνες από σπίτι σε σπίτι, ετοίμαζε και ανέκρινε λίστες με υπόπτους, ενώ ιατροδικαστικό υλικό εξεταζόταν. Μια προσεκτικότερη ματιά στις έρευνες δείχνει ότι είχε στηθεί μια πρότυπη διαδικασία έρευνας που περιελάμβανε προσδιορισμό των υπόπτων καταρχήν, έπειτα εντοπισμό τους, και τέλος εντατικοποίηση της παρακολούθησής τους ή διαγραφή τους απ'τη λίστα. Αυτή η διαδικασία ακολουθείται και σήμερα.Λονδίνου, ενεπλάκη και η Αστυνομία της πόλης κάτω από την επίβλεψη του Ντετέκτιβ επιθεωρητή Τζέιμς Μακ Γουίλιαμς.
Η έρευνα αρχικά διεξήχθη από το παράρτημα της Διεύθυνσης εγκληματολογικών ερευνών στην περιοχή του Ουάιτσάπελ με επικεφαλής τον Ντετέκτιβ επιθεωρητή Έντμουντ Ριντ. Μετά τον φόνο της Νίκολς, οι ντετέκτιβ επιθεωρητές Φρέντερικ Αμπερλάιν, Χένρι Μούρ, και Ουόλτερ Άντριους στάλθηκαν από τα κεντρικά της Σκότλαντ Γιαρντ προς βοήθεια. Μετά και τον φόνο της Ήντοους, που συνέβη μέσα στην πόλη του
Ωστόσο η υπόθεση περιπλέκτηκε ακόμα περισσότερο καθώς κατά τη διάρκεια της απουσίας του νεοδιοριζόμενου αρχηγού της Διεύθυνσης Εγκληματολογικών Ερευνών, Σερ Ρόμπερτ Άντερσον, μεταξύ 7 Σεπτεμβρίου και 15 Οκτωβρίου 1888, οι Τσάπμαν, Στράιντ και Ήντοους σκοτώθηκαν. Αυτό ώθησε τον Επικεφαλής Επιθεωρητή της μητροπολιτικής αστυνομίας, Σερ Τσαρς Ουάρεν, να ορίσει τον αστυνομικό διευθυντή Ντόναλντ Σουάνσον υπεύθυνο για τον συντονισμό των ερευνών για την Σκότλαντ Γιάρντ. Οι σημειώσεις του Σουάνσον έχουν διασωθεί.
Η δυσαρέσκεια προς τις προσπάθειες της αστυνομίας, οδήγησε μια ομάδα εθελοντών που κατοικούσαν στο Ηστ Εντ να σχηματίσουν ένα γκρουπ τη λεγόμενη ομάδα επαγρύπνησης Ουάιτσάπελ. Η επιτροπή αυτή επίσης περιπολούσε στους δρόμους του Λονδίνου ψάχνοντας για υπόπτους, και ζητούσε από την κυβέρνηση να αυξήσει την αμοιβή για όσους θα έδιναν πληροφορίες σχετικά με την υπόθεση. Επίσης προσέλαβαν ιδιωτικούς ντετέκτιβ να ανακρίνουν αυτόπτες μάρτυρες ανεξάρτητα από την Αστυνομία. Η επιτροπή δρούσε υπό τις οδηγίες του Τζωρτζ Λασκ το 1888. Ο Άλμπερτ Μπάρχετ, στα 1889, λέγεται πως ήταν επικεφαλής ενός ανάλογου γκρουπ.
Τον Σεπτέμβριο του 2014, o συγγραφέας Ράσελ Έντουαρτς ανακοίνωσε ότι ανακάλυψε την ταυτότητα με βάση το DNA. Βρήκε προς πώληση ένα ματωμένο σάλι από την Κάθριν Ήντοους το οποίο μετά από ταυτοποίηση DNA αντιστοιχήθηκε με τον 23χρονο Πολωνό μετανάστη Άαρον Κοσμίνσκι που εργάζονταν ως κουρέας στο Λονδίνο της εποχής.



Μέχρι σήμερα οι βασικοί ύποπτοι ήταν έξι.Ο 48χρονος επιχειρηματίας Russel Edwards ζήτησε την επιστημονική συνδρομή του διάσημου γενετιστή βιολόγου, Dr Jari Louhelaine οποίος μετά από αναλύσεις κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο πραγματικός ένοχος ήταν ο κομμωτής Aaron Kosminski. Και τώρα οι δυο τους ισχυρίζονται ότι βρήκαν την άκρη στο νήμα και έφτασαν στην ιστορική αλήθεια για μια υπόθεση που δεν κατάφερε να λύσει κανείς ειδικός της αστυνομίας μέχρι σήμερα.Ο Louhelaine ανέλυσε το DNA που βρέθηκε πάνω στην εσάρπα από το αίμα του ενός από τα 5 θύματα και του ιδίου του δράστη και ισχυρίζεται ότι έχει κάνει μια τεράστια ανακάλυψη που οδηγεί στο τέλος ενός θρίλερ που έχει κρατήσει 126 χρόνια.Το DNA του Kosminsk ταυτοποιήθηκε μαζί με αυτό της Catherine Eddowes την οποία είχε δολοφονήσει το φθινόπωρο του 1888 στο White Chapel.Η εσάρπα ήταν στην κατοχή του David Melville-Hayes, από την οικογένεια της Eddowes. Μέχρι σήμερα φυλασσόταν στο Scotland Yard’s Crime Museum, σαν έκθεμα σχετικό με τις δολοφονίες του Τζακ. Ο επιχειρηματίας Russel Edwards αγόρασε την εσάρπα και ξεκίνησε τις δικές του έρευνες με τη βοήθεια του Louhelaine ο οποίος στο παρελθόν δούλευε για λογαριασμό της Interpol και πλέον είναι καθηγητής στο Liverpool John Moores University.Τα τεστ DNA ξεκίνησαν το 2011. Οι πρώτες δοκιμές ήταν άκαρπες, ωστόσο πρόσφατα ο Louhelaine εντόπισε πολύ μικρά ίχνη σπέρματος στην εσάρπα, χρησιμοποιώντας την τεχνική των UV φωτογραφικών απεικονίσεων. Στην εσάρπα βρίσκονταν βέβαια και κηλίδες αίματος που διαπιστώθηκε ότι όντως ήταν αίμα του θύματος.Για την ταυτοποίηση του αίματος της Eddowes συνεργάστηκε μια μακρινή απόγονος της, η Karen Miller, που έδωσε δείγμα δικού της γενετικού υλικού.Για την ταυτοποίηση του γενετικού υλικού του δολοφόνου, συνεργάστηκε μια μακρινή απόγονος της κόρης του Kosminski που ωστόσο δεν έδωσε σχετική άδεια για δημοσιοποίηση των προσωπικών της στοιχείων.

Μετά την αθώωση του Ντάνιελ Μνάχτεν (Daniel M'Naghten) το 1843, και την καθιέρωση των κανόνων του Μνάχτεν, οι γιατροί ολοένα και περισσότερα άρχισαν να αναμειγνύονται στον καθορισμό του αν ο κατηγορούμενος (για υποθέσεις δολοφονίας) έπασχε από ψυχασθένειες. Αυτό σε συνδυασμό με την ολοένα και μεγαλύτερη σημασία που αποκτούσε η ιατρική επιστήμη την ίδια περίοδο, οδήγησε σε μια αύξηση της συχνότητας με την οποία ενεπλέκοντο οι παθολόγοι στη διαδικασία των ερευνών. Η δουλειά τους περιελάμβανε την μεταχείριση των εγκληματιών που θεωρούνταν περισσότερο τρελοί παρά κακοί. Δεν είναι λοιπόν παράλογο που το 1880 ήδη εθεωρείτο απαραίτητη η άποψη τους σχετικά με τα χαρακτηριστικά του κατηγορούμενου.
Η πρώτη τέτοιου είδους "άποψη", αντίγραφο της οποίας διασώζεται μέχρι σήμερα είναι αυτή που έδωσε ο χειρουργός της αστυνομίας Δρ. Τόμας Μποντ (Thomas Bond), τον Νοέμβριο του 1888, σε ένα γράμμα του προς τον Δρ.Ρόμπερτ Άντερον (Robert Anderson), επικεφαλής της αστυνομίας του Λονδίνου, και αφορά στον χαρακτήρα του "δολοφόνου του Ουάιτσάπελ". Μετά τον φόνο της Κάθριν Ήντοους, ο Άντερσον ζήτησε από τον Μποντ να δώσει την άποψή του, καθώς είχαν ακουστεί πολλά σχετικά με τις γνώσεις και ικανότητες του δολοφόνου πάνω στην χειρουργική. Σύμφωνα με τον ερευνητή ψυχολόγο Ντέιβιντ Κάντερ (David Canter) οι προτάσεις του Δρ. Μποντ πιθανότατα να είχαν χαρακτηριστεί από τη σημερινή αστυνομία έξυπνες και εύστοχες. Ο Μποντβάσισε την εκτίμησή του πάνω σε προσωπική εξέταση τού περισσότερο ακρωτηριασμένου θύματος και στις σημειώσεις των προηγούμενων φόνων.
Και οι πέντε φόνοι αναμφίβολα διαπράχθηκαν από το ίδιο χέρι. Στους τέσσερις πρώτους οι λαιμοί φαίνεται να έχουν κοπεί από τα αριστερά προς τα δεξιά. Στην τελευταία περίπτωση, εξαιτίας του εκτεταμένου ακρωτηριασμού είναι αδύνατο να προδιορίσουμε την κατεύθυνση, αλλά το προερχόμενο από την αρτηρία αίμα βρέθηκε στον τοίχο σε πιτσιλιές κοντά εκεί που πρέπει να βρίσκοταν και το κεφάλι της. Όλα τα δεδομένα με οδηγούν στο να πω πως οι γυναίκες πρέπει να ήταν ξαπλωμένες και σε κάθε περίπτωση πρωτα κοβόταν ο λαιμός τους.
Ο Δρ. Μποντ ήταν απόλυτα σίγουρος ότι ο δολοφόνος δεν είχε την παραμικρή ιδέα από ανατομία, επιστήμη ή έστω τις τυπικές γνώσεις ενός χασάπη. Σύμφωνα με την άποψη του, "ο δολοφόνος πρέπει να ήταν τύπος μοναχικός, που περιοδικά κυριευόταν από ανθρωποκτονική ή ερωτική μανία". Ο χαρακτήρας των ακρωτηριασμών υποδήλωνε πιθανότατα 'τάσεις σατυρίασης'. Ο Δρ. Μποντ επίσης δήλωσε πως "η ανθρωποκτονική τάση μπορεί να προέκυψε μέσα από εκδικητικές ή μελαγχολικές σκέψεις, ή ακόμα ακόμα να οφείλεται σε θρησκευτική μανία"
Ύποπτοι θεωρήθηκαν πολλοί: αποσχηματισμένοι κληρικοί, μνησίκακες μαίες,ακόμα κι ένας γορίλλας ενός πλανόδιου ζωολογικού κήπου, ενώ ο Άρθουρ Κόναν Ντόυλ υποστήριξε πως ήταν ο δράστης γυναίκα ή ένας διεστραμμένος άντρας ντυμένος γυναικεία. Ο περιφημότερος από τους υπόπτους θεωρήθηκε ο Εδουάρδος, δούκας του Κλάρενς, εγγονός της βασίλισσας Βικτωρίας, κι αυτό λόγω της διανοητικής καθυστέρησης του λόγω της σύφιλης από την οποία είχε προσβληθεί σε ηλικία 16 ετών μετά από κρουαζιέρα στην Άπω Ανατολή, αρρώστια που επενέργησε στον εγκέφαλό του.
Ο Τζορτζ Μπέρναρντ Σω ισχυρίστηκε πως ο δολοφόνος με τα φρικιαστικά του εγκλήματα ήθελε να κάνει την κοινή γνώμη να αντιληφθεί την ανάγκη εξαλείψεως αυτών των εστιών ηθικής σήψεως των κακόφημων συνοικιών των μεγαλουπόλεων.



Πηγές
https://el.wikipedia.org
http://news247.gr

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ένθετος Ζωδιακός Κύκλος σε τοιχογραφία εκκλησίας του Πηλίου.

Η ομάδα έρευνας των αστικών μυστικών θα μας ταξιδέψει στο θρυλικό βουνό της Μαγνησίας, στο όρος Πήλιο. Θα μεταβούμε νοερά στην μαγευτική Τσαγκαράδα ή ακόμη πιο συγκεκριμένα στις Μηλιές. Εκεί το ενδιαφέρον μας προσέλκυσε μια εκλησία, στην κεντρική πλατεία του χωριού. Ο Ιερός Ναός των Παμμεγίστων Ταξιαρχών στις Μηλιές Πηλίου ο οποίος αποτελεί δείγμα παραδοσιακής αρχιτεκτονικής με ιδιέταιρο κατασκευαστικά χαρακτήρα, αξιόλογες τοιχογραφίες και μεγάλο ιστορικό ενδιαφέρον.  Ο ρυθμός του είναι τρίκλιτη βασιλική με δώδεκα εσωτερικούς τρούλους και αποτελείται από τον πρόναο και τον κυρίως ναό. Χτίστηκε κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας, από το 1741 έως το 1774, χωρίς καμπαναριό και με τέτοιο τρόπο ώστε το εξωτερικό του να μην προδίδει την αληθινή φύση του κτιρίου, για την προστασία του.  Από την προφορική παράδοση γνωρίζουμε, ότι η αγιογράφηση έχει γίνει από Αγιορείτη μοναχό και το τέμπλο, που είναι ξυλόγλυπτο και επιχρυσωμένο από ξύλο φλαμουριάς και έχει κατασκευαστεί από Ηπειρώτε

Η χαμένη αποικία Roanoke και η μυστηριώδης λέξη Croatoan

Croatoan : Μια μυστηριώδης λέξη που έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον των απανταχού κυνηγών του μυστηρίου, εδώ και αιώνες. Τι συνέβη στη χαμένη αποικία της Βόρειας Καρολίνας, στο Roanoke Island ; Πολλές θεωρίες έχουν προταθεί αλλά καμιά μέχρι τώρα δεν έχει επικρατήσει ως η πιο πιθανή, αντίθετα ο γρίφος μεγαλώνει. Μια ομάδα εποίκων εξαφανίστηκε στη Βόρεια Αμερική χωρίς κανένα ίχνος και κανείς δεν έχει βρει στοιχεία για την τύχη τους εδώ και αιώνες. Η αποικία Roanoke ήταν ο πρώτος αγγλικός οικισμός στην Αμερική. Αφού έμαθε για μια πλούσια, όμορφη περιοχή στην Αμερική η Βασίλισσα Ελισάβετ Ι, της Αγγλίας, αποφάσισε να προσαρτήσει αυτή τη περιοχή της Βιρτζίνια. Στη συνέχεια, έδωσε στον Sir Walter Raleigh  άδεια να δημιουργήσει μια αποικία. Θα χρηματοδοτούσε και θα σχεδίαζε την εκστρατεία στη περιοχή που βρίσκεται τώρα η Βόρεια Καρολίνα. Ο Raleigh είχε 10 χρόνια για να ολοκληρώσει την αποστολή. Το 1585, μια αποστολή με επικεφαλής τον Sir Richard Grenville, που αποτελούνταν απ

Aπομεινάρι από την αρχαία Θάλασσα της Τηθύος νότια της Κρήτης.

Κατα την περιήγηση της ομάδας έρευνας των αστικών μυστικών στο διαδίκτυο ''σκοντάψαμε'' σε ένα άρθρο του πρώτου θέματος με τίτλο Νότια της Κρήτης ο αρχαιότερος ωκεάνιος φλοιός στον κόσμο   το οποίο μας πληροφορεί ότι ο βυθός της Ανατολικής Μεσογείου περιέχει τον αρχαιότερο ωκεάνιο φλοιό στον κόσμο, ηλικίας έως 340 εκατομμυρίων ετών, σύμφωνα με μια νέα επιστημονική έρευνα. Συγκεκριμένα πρόκειται για την υποθαλάσσια περιοχή γνωστή ως Λεκάνη του Ηροδότου , που βρίσκεται νοτιοανατολικά της Κρήτης, νοτιοδυτικά της Κύπρου και βόρεια της Αιγύπτου. Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Ρόι Γκρανότ του Πανεπιστημίου Μπεν Γκουριόν του Ισραήλ, έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό γεωεπιστημών "Nature Geoscience". Στους ωκεανούς της Γης λαμβάνει χώρα μια συνεχής ανακύκλωση, καθώς στις λεγόμενες ζώνες καταβύθισης ο φλοιός εισχωρεί στον μανδύα του πλανήτη για να αναδυθεί ξανά μετά από εκατομμύρια χρόνια. Ο βυθός των θαλασσών συνήθως έχει ηλικία όχι μεγαλύτε