Ο Αστερισμός της Κασσιόπης.

Η Κασσιόπη (Λατινικά: Cassiopeia (Κασσιόπεια) συντομογραφία: Cas) είναι αστερισμός που σημειώθηκε για πρώτη φορά στην αρχαιότητα από τον Πτολεμαίο και είναι ένας από τους 88 επίσημους αστερισμούς που θέσπισε η Διεθνής Αστρονομική Ένωση. Η Κασσιόπη βρίσκεται ολόκληρη στο βόρειο ημισφαίριο της ουράνιας σφαίρας, είναι μάλιστα τόσο βόρειος αστερισμός, ώστε στα χρόνια μας είναι σχεδόν αειφανής από την Ελλάδα. Συνορεύει με τους εξής 5 αστερισμούς: Κηφέα, Σαύρα, Ανδρομέδα, Περσέα και Καμηλοπάρδαλη. Αναγνωρίζεται εύκολα στον ουρανό από το χαρακτηριστικό «ζιγκ-ζαγκ», που σχηματίζουν τα 5 φωτεινότερα άστρα της (τα β,α,γ,δ, και ε κατά σειρά) και μοιάζει με ανοικτό Μ ή W.
Η εναλλακτική μορφή του ονόματος Κασσιέπεια ή Κασσιόπεια είναι ορθότερη κατά τον R.H. Allen. Το όνομα γενικώς βρίσκεται σε χρήση για σχεδόν 2.500 χρόνια. Οι Σοφοκλής και Ευριπίδης το αναφέρουν και παντού στην αρχαία Ελλάδα το βασικό σχήμα στον αστερισμό αντιστοιχούσε σε μία γυναίκα καθισμένη πάνω σε ένα θρόνο, («Η του θρόνου»), και συγκεκριμένα στη βασίλισσα της Αιθιοπίας Κασσιόπη, γνωστή από τον μύθο του Περσέως και της Ανδρομέδας. Ωστόσο παλαιότερα ο αστερισμός ήταν γνωστός ως Λακωνική Κλεις από την ομοιότητά του με αυτό το αρχαίο αντικείμενο. Ο Άρατος επίσης τον παρομοιάζει με πόρτα με κλειδί και, προχωρώντας περισσότερο, ο Γάλλος επίσκοπος Huet, δάσκαλος του τότε διαδόχου Λουδοβίκου ΙΕ΄, έλεγε πιο συγκεκριμένα ότι ήταν το κλειδί που ο Όμηρος περιγράφει στα χέρια της Πηνελόπης στην Οδύσσεια.
Οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν τόσο τη σημερινή διεθνή ονομασία (αμετάφραστη μεταγραφή του ελληνικού ονόματος) όσο και αποδόσεις όπως Mulier Sedis (Γυναίκα του καθίσματος), απλώς Sedes, Sella και Solium. Το όνομα «Η ένθρονος» (Inthronata) του ανατολιστή Thomas Hyde επαναλήφθηκε από μεταγενέστερους συγγραφείς.

Οι Άραβες αποκαλούσαν την Κασσιόπη Αλ Ντατ αλ Κουρσίγ, η Κυρία στην Καρέκλα, καθώς το ελληνικό κύριο όνομα δεν σήμαινε τίποτα γι' αυτούς, και παλαιότερα Kaff al Hadib, δηλαδή «Χέρι βαμμένο με χέννα» του οποίου τα ακροδάχτυλα ήταν οι φωτεινότεροι αστέρες, μολονότι εδώ περιελάμβαναν και το αριστερό χέρι του Περσέως. Παρόμοια, ο Γεώργιος Χρυσοκόκκης τον ονομάζει με το ελληνιστικό Χειρ βεβαμένη. Επιπροσθέτως, οι πρώτοι Άραβες έφτιαξαν δύο σκύλους από τους αστέρες της Κασσιόπης και του Κηφέως, από όπου και το Canis του Bayer. Ο Bayer αποκαλεί την Κασσιόπη και Cerva, ζαρκάδι, πράγμα που ίσως σχετίζεται με το αναφερόμενο από τον Λαλάντ ότι η αιγυπτιακή σφαίρα του Πετόσιρι έδειχνε ένα ελάφι βορείως των Ιχθύων, ενώ ως αστρική μορφή στην αρχαία Αίγυπτο, έχει ταυτισθεί κατά καιρούς και με το Πόδι του Βιβλίου των νεκρών. Ο Al Tizini φαντάσθηκε ότι κάποιοι από τους φωτεινότερους αστέρες της Κασσιόπης έδειχναν μια Καμήλα που γονατίζει, άλλωστε και το κοινό όνομα του ζώου στην Περσία, Shuter, αποδινόταν και στον αστερισμό.

Οι Αλφόνσειοι Πίνακες και η Αλμαγέστη (στην αραβολατινική έκδοσή της) περιγράφουν την Κασσιόπη ως «κρατούσα τον ιερόν φοίνικα», από κάποια πανάρχαια ζωγραφική παράδοση που συνεχίζεται ακόμα, αν και είναι ανεξήγητο το πώς συνδέθηκε το κλαδί της φοινικιάς, σύμβολο της νίκης, με τη βασίλισσα. Σχετικώς ο Λαλάντ αναφέρει την ονομασία Siliquastrum, το όνομα ενός δένδρου της Ιουδαίας, για το κλαδί.
Για την Ινδία αναφέρεται η ονομασία Harnacaff από τις Μεταμορφώσεις του Βισνού, αλλά κατόπιν οι Ινδοί υιοθέτησαν το Casyapi, προφανώς από την ελληνική ονομασία.
Ο Γκριμ δίνει τη λιθουανική ονομασία Jostandis από το Josta = ζωνάρι.
Από τη θέση της Κασσιόπης μέσα στον Γαλαξία, οι Κέλτες την ονόμαζαν Llys Don, «Οίκο του Ντον», του βασιλιά των νεράιδων και πατέρα του μυθικού Gwydyon, που είχε δώσει στον Γαλαξία το όνομά του.
Στην Κίνα η Κασσιόπη ήταν το Ko Taou, το Πρόπυλο, αλλά αργότερα οι φωτεινότεροι αστέρες της πήραν το όνομα ενός ιστορικού προσώπου, του Wang Liang, διάσημου αρματηλάτη της δυναστείας των Tsin περί το 470 π.Χ..
Κατά τις ιουδαιοχριστιανικές αναπαραστάσεις των ουράνιων μορφών (κυρίως 17ος αι. μ.Χ.) η Κασσιόπη μετατράπηκε στη Μαρία τη Μαγδαληνή, τη Δεββώρα κρίνουσα κάτω από τη φοινικιά της στο 'Ορος Εφραίμ (πρβλ. το κλαδί της φοινικιάς στην Αλμαγέστη), και τη Βηρσαβεέ, τη μητέρα του Σολομώντα.
Λίγα λίγια για τους φωτεινότερους αστέρες:
Ο Αργκελάντερ απέδιδε στην Κασσιόπη 68 αστέρες ορατούς με γυμνό μάτι, ενώ ο Heis 126.

• Ο αστέρας α Κασσιόπης είναι και ο φωτεινότερος του αστερισμού, με φαινόμενο μέγεθος 2,23. Είναι γνωστός με το ιδιαίτερο όνομα Σεντίρ (Shedir), όπου και παραπέμπουμε.
• Ο αστέρας β Κασσιόπης είναι γνωστός με το όνομα Καφ (Caph).
• Ο γ Κασσιόπης έχει φαινόμενο μέγεθος 2,47 και ο φασματικός τύπος του είναι B0 IV (κυανός υπογίγαντας). Στην αρχαία Κίνα ήταν γνωστός ως Tsih, μαστίγιο. Υπήρξε ο πρώτος αστέρας που ανακαλύφθηκε να περιέχει γραμμές εκπομπής στο φάσμα του (από τον Πιέτρο Άντζελο Σέκι το 1886). Αμυδρός συνοδός (φαιν.μέγεθος 11,2) σε γωνιακή απόσταση (διαχωρισμό) μόλις 2,2 δευτερόλεπτα του τόξου.
• Ο δ είναι γνωστός ως Ρουχμπά (Ruchbah).
• Ο ε έχει φαιν.μέγεθος 3,38 και φασματικό τύπο B3 III.
• Ο ζ έχει φαιν.μέγεθος 3,66 και φασμ.τύπο B2 IV.
• Ο η, διπλό σύστημα, έχει το ιδιαίτερο όνομα Αχίρντ.
• Ο θ και ο μ ήταν γνωστοί στους Άραβες ως Al Marfik, ο αγκώνας, από τη θέση τους στη μορφή του αστερισμού, και σήμερα το Marfak αποδίνεται καμιά φορά στον καθένα από τους δύο. Ο θ έχει φαιν.μέγεθος 4,33 και φασμ.τύπο A7 V, ενώ ο μ έχει φαιν.μέγεθος 5,17 και φασμ.τύπο G5 V.
• Ο ι είναι ένας ενδιαφέρων τριπλός αστέρας που απέχει από τη Γη περί τα 140 έτη φωτός. Τα μέλη του έχουν φαιν.μεγέθη 4,5, 7 και 8, και φασμ.τύπους A3, F5 και G4 αντιστοίχως. Οι διαχωρισμοί από τον A είναι 3 και 7 δευτερόλεπτα του τόξου.
• Ο κ έχει φαιν.μέγεθος 4,16 και φασμ.τύπο B1 Ia (κυανός λαμπρός υπεργίγαντας).
• Ο 50 Κασσιόπης έχει φαιν.μέγεθος 3,98 και φασμ.τύπο A2 V.

Πηγή:  Βικιπαίδεια, η ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια.